Kristina’s aanpak typeert haar toenmalige levenshouding: in plaats van rust te nemen, ging ze juist méér bewegen. ‘Ik dacht: misschien moet ik gewoon wat meer zwemmen en stretchen, dan gaat het vanzelf over,’ herinnert ze zich. Twee weken later was de pijn niet verbeterd en besloot ze toch röntgenfoto’s te laten maken. ‘De arts belde meteen: “Je moet nú langskomen.” Dat beangstigde me,’ vertelt Kristina. ‘Toen ik hem sprak vroeg hij: “Wat voor trauma heb je gehad? Een ongeluk? Ben je ergens tegenaan gereden?”’ Kristina antwoordde dat ze zich geen recente gebeurtenis kon herinneren. Langzaam begon haar iets te dagen: jaren eerder was ze tijdens het skiën aangereden door een andere skiër. ‘Ik stond gewoon onderaan de lift te wachten op de rest van het gezin toen iemand met hoge snelheid tegen me aan skiede. Ik werd gelanceerd omdat ik nog in mijn bindingen stond.’ ‘Ik landde vol op mijn stuitje en herinner me een stekende pijn in mijn rug.’ Op de röntgenfoto’s was te zien dat drie wervels in haar rug in een wigvorm waren samengedrukt. ‘Een soort honingraatcompressie,’ zoals Kristina het beschrijft. ‘In plaats van keurig gestapelde blokjes waren mijn wervels wigvormig.’

De pijn werd steeds erger, dus ging Kristina in behandeling bij osteopaat Leesa Mackay van getback South Melbourne. ‘Mijn rug verkrampte vaak hevig, ik had soms zulke pijn dat een collega met me mee moest naar de praktijk,’ zegt ze. Kristina wist dat ze de kracht en mobiliteit van de ondersteunende rugspieren moest verbeteren voor langdurige verlichting. Maar eerst was intensieve manuele therapie nodig om druk op zenuwen te verminderen en de wervelkolom opnieuw uit te lijnen. ‘Ik mocht de eerste twee jaar niet op de DAVID-toestellen, mijn rug was te gevoelig,’ vertelt Kristina. ‘Uiteindelijk zei Leesa dat ik eraan toe was. Heel langzaam werd ik begeleid en goed in de gaten gehouden zodat ik mezelf niet zou overbelasten.’ Ze wist dat geduld en doorzettingsvermogen nodig waren om haar rug weer stabiel te krijgen. ‘Het ging langzaam, maar ik wilde écht sterker worden. Dus bleef ik trouw twee keer per week komen volgens mijn behandelplan, tot we langzaam het gewicht gingen opbouwen.’Na afloop van haar eerste getback-programma koos Kristina voor een onderhoudsprogramma. Haar rug is nog niet perfect, maar ze heeft vertrouwen dat het nog steeds beter wordt.

Kristina is zich ook bewust van het belang van botdichtheid en osteoporose op latere leeftijd. Ze laat af en toe een botdichtheidsmeting doen om botverlies te monitoren.

Ze raadpleegde onlangs een endocrinoloog en vertelde over de wigvormige wervels. De arts stelde voor om opnieuw röntgenfoto’s te maken om haar wervelgezondheid te beoordelen.

Na 15 jaar volgde er een onverwachte verrassing voor Kristina.
‘Ik vroeg de endocrinoloog om de uitslag met Leesa te delen, want zij heeft me al die jaren zo goed geholpen,’ vertelt Kristina. ‘Toen Leesa de resultaten zag, stuurde ze me meteen een bericht: “Goed nieuws!”’ ‘Ik heb de beelden zelf bekeken en ik was met stomheid geslagen. Waar zijn die wiggen gebleven? Ze zijn weg!’

Kristina geeft toe dat ze jarenlang vreesde dat ze nooit meer normaal zou kunnen functioneren. ‘En nu, 15 jaar na de vorige foto’s, blijkt dat mijn rug is verbeterd – ondanks het ouder worden.’

Vandaag de dag leidt Kristina weer een normaal, actief leven: ‘Ik rijd auto, ik zwem regelmatig, ik wandel veel. Volgende week gaan we een week naar Londen, daarna naar Spanje en Frankrijk.’