In het vorige blog werd gedetailleerd beschreven hoe Air Combat Group de verwondingen van de piloten documenteerde en de culturele aspecten onderzocht van vliegtuigbemanningen die problemen niet melden. Uit het onderzoek bleek dat de RAAF elk jaar het equivalent van 7 manjaren aan productiviteit verloor in haar snelle straaljager force, waarbij nekproblemen het voornaamste probleem waren. Dit vormde zowel een enorm economisch als cultureel probleem voor de RAAF, en men wist dat er veranderingen moesten komen.

De Air Combat Group nam een preventieprogramma aan dat gebruik maakte van het David Spine Concept om het boordpersoneel te trainen en te spieren te versterken. Dit tweede deel beschrijft hoe het programma zich ontwikkelde tot een onderhouds- en revalidatieprogramma dat nu over de hele organisatie wordt uitgerold.

Proactief zijn door onderhoudstherapie

Zodra het boordpersoneel het hoge G-gedeelte van de IFC bereikt, schakelt het programma over van een preventie- naar een onderhoudsfase waar een systeem is om het boordpersoneel te monitoren, zodat ze de normen behouden die in de preventiefase zijn bereikt.

Williamtown Fighter Fit sportfysiotherapeut Toby Watson zei dat het systeem functioneert via een app op hun smartphone.

“De app is voor ons ontwikkeld,” zei hij. “Het kijkt naar specifieke kenmerken zoals pijn en welzijn, maar het is niet ontworpen om vliegtuigbemanning aan de grond te houden. Het is ontworpen om potentiële probleemgebieden vroeg te identificeren, zodat we zeggen: ‘Kom naar ons toe en doe er iets aan’, in plaats van het te laten uitgroeien tot iets groters.

“Het doel is om problemen in een vroeg stadium te identificeren in plaats van te wachten tot het vliegtuigpersoneel op een punt komt dat ze fysio of andere zorg nodig hebben,” zei Watson.

Het doel is problemen in een vroeg stadium op te sporen in plaats van te wachten tot vliegtuigbemanningen een punt bereiken waarop zij fysio of andere gezondheidszorg nodig hebben.

“Proactief kijken we dus naar zaken als algemene pijn, slaap, vermoeidheid en pijn, want dat zijn waarschijnlijk indicatoren dat hun lichaam misschien niet zo goed reageert als zou kunnen.”

Toby Watson heeft een AFL-, atletiek- en wielerachtergrond in de fysiotherapie, dus hij heeft gewerkt met atleten die hebben meegedaan aan snelheids-, kracht-, impact- en duursporten. Net als bij deze eerdere functies is het zijn taak om vast te stellen aan welke activiteiten zijn patiënten deelnemen en voor welke blessures ze het meeste risico lopen, of ze momenteel sterk genoeg zijn om het gevecht aan te kunnen en wat er gedaan moet worden om sterker te worden wanneer ze dat nodig hebben.

“Dus we krijgen een baseline screening om te zien waar ze zijn, waar we denken dat ze moeten zijn, en waar ze progressie kunnen boeken als we verder gaan,” zei hij.

“We staan nog in de kinderschoenen, dus we hebben nog geen grote hoeveelheid bewijsmateriaal om mee te werken, maar dat zijn we voor onszelf aan het opbouwen. Er is wel bewijs in de professionele sport, en het is net als iemand klaarstomen voor de wedstrijddag.

“En dan op ‘wedstrijddag’ praten we over wat een geschikte warming-up is, hoe past het in het ritme van hun dag met hun korte, life support, wandeling naar de jet en al het andere. Hoe kunnen we dat inpassen?”

Watson trekt een vergelijking tussen wielerploegen uit de Grand Tour en een luchtgevechtseskader, waar de nadruk ligt op het herstel over een lange periode. “Na de vlucht, hoe ziet de cooling-down eruit waar ze naartoe moeten voor de debriefing. We weten dat ze in een uur een paar liter vocht verliezen, dus we moeten ervoor zorgen dat als ze die dag ‘dubbel pompen’, ze niet uitgedroogd raken, want je kunt niet zo goed presteren als je niet goed hydrateert.”

Maar Watson voegde eraan toe dat er ook elementen zijn uit de andere sporten waarin hij heeft gewerkt.

“Bij atletiek gaat het erom dat je je heel specifiek voorbereidt, bij wielrennen gaat het om herstel en hoe goed kun je jezelf weer klaarstomen om te gaan, en bij AFL gaat het erom dat je een riem krijgt zoals de jongens doen bij high-G BFM, dus er is een beetje van elk.”

Wallace en Watson werken nu fulltime aan het Fighter Fit programma voor de Air Combat Group.

We kunnen nu meer gegevens verzamelen dan voorheen… om ons programma te blijven verbeteren en letsel te beperken en risico’s voor ons boordpersoneel te beheren.

“Een deel van het programma was het bepalen van de middelen die we nodig hebben. We hebben James binnen de Joint Health gehaald. Hij was onze nek specialist hier in Williamtown, en nu is hij onder contract om het programma te overzien in de luchtmacht en de ADF,” zei WGCDR Almenara.

“Samen met het RAAF Instituut voor Luchtvaartgeneeskunde voert hij ook een onderzoeksprogramma uit. We zijn nu in staat om meer gegevens te verzamelen dan voorheen, en we zullen die gegevens kunnen vergelijken naarmate het programma vordert en zien hoe de resultaten van het programma verlopen. Dit zal ons helpen ons programma te blijven verbeteren om letsel te verminderen en risico’s voor ons boordpersoneel te beheersen.

“Toby is een van onze on-site klinische fysio’s. We hebben specifiek gezocht naar mensen met een sportfysio-achtergrond om dit programma van de grond te krijgen. We hebben hier ook een inspanningsfysioloog die al het functionele bewegingswerk, blessurebeheer en blessurepreventie doet waar inspanningsfysiologen zich mee bezighouden. Hij bedient ook onze apparatuur voor het conditioneren van de wervelkolom.”

Specifieke gebieden voor herstel

Indien revalidatie nodig is, heeft het ACG-personeel nu een betere toegang tot behandeling. Het personeel heeft toegang tot revalidatie binnen hun eenheden en, wat nog belangrijker is, zij hebben al een relatie opgebouwd met de ACG-fysiotherapeuten door het reeds verrichte preventie- en onderhoudswerk.

Het revalidatieprogramma omvat een reeks high-end DAVID-apparaten waarmee de fysio’s de mate van letsel kunnen meten en specifieke gebieden kunnen aanwijzen voor revalidatie- en versterkingswerk.

“Vroeg onderzoek leidde ons naar machines die vergelijkbaar zijn met gewichtsmachines, maar ze zijn volledig elektronisch en ze zijn in een netwerk opgenomen,” legde WGCDR Almenara uit.

“Ze testen het bewegingsbereik, de kracht en het uithoudingsvermogen van een piloot op zeer specifieke delen van de nek en rug. Ze isoleren ook een individuele bewegingen naar specifieke gewrichtsgebieden die op de machine bewegen. Dit is gunstig omdat het menselijk lichaam andere spieren zal aanwerven om die beweging te helpen.

“We krijgen onmiddellijk meetgegevens en kunnen de kracht, het bereik en het uithoudingsvermogen meten, zodat we vanaf die dag een preventieprogramma op maat kunnen maken.”

Machine-proeven met leidinggevende vliegtuigbemanningen in 2017 vonden veelbelovende trends van verbeteringen in kracht in de beoogde spiergebieden na 12 weken verdeeld over twee blokken van zes weken. De veelbelovende trends van die initiële kleine steekproefgrootte hebben zich voortgezet het programma is uitgerold een ACG.

Dit was een van de interessantste onderdelen van het programma, gezien het feit dat we al zo lang weten dat vliegtuigbemanningen nekletsel hebben.

 

 

“Wat we ontdekten was dat we in de meeste tests vanaf het begin bovengemiddeld sterk waren,” zei WGCDR Almenas. “Echter, in de nek rotatie waren we aanzienlijk zwakker dan de gemiddelde populatie. Dit was verrassend omdat we ervan uitgingen dat vliegtuigbemanningen sterke nekken hadden omdat we ze elke dag belasten.

“De hypothese hier is dat de weke delen blessures die we veroorzaken onder G ervoor zorgen dat het lichaam die nekspieren beschermt en uitschakelt, en dan rekruteert ons lichaam andere spieren in de rug en schouders om het werk te doen. Dit veroorzaakt andere pijn in de bovenrug. Dit is een van de meest interessante gebieden van het programma, gezien hoe lang we al weten dat vliegtuigbemanningen nekletsel hebben.”

WGCDR Almenara zei dat dit waarschijnlijk de eerste keer is dat de RAAF meer is gaan kijken naar deze rotatie aspecten en wat er aan de hand is met de bijbehorende spieren.

“Als iemand die al een aantal jaren nekklachten heeft, is dit allemaal heel logisch voor mij,” zei hij. “Dus, ongeacht hoe nauwkeurig deze gegevens zijn in termen van de referentie van de bevolking, het feit dat we deze trends en de doorverwezen pijn zien, het wijst er allemaal op dat de preventie van deze rotatiespieren echt belangrijk is om onze nek en rug te beschermen. Het is op dit moment nog maar een kleine steekproef, maar we hebben tot nu toe een aanzienlijke verbetering van deze symptomen gezien met deze preventie.”

Maar afgezien van de uitdaging hoe Fighter Fit te implementeren, was er nog de kwestie van het overwinnen van de natuurlijke neiging van gevechtspiloten om met pijn te leven, en de moeilijkheid om de nodige tijd te vinden in hun drukke schema’s.

“We hebben wel naleving nodig anders verzachten we niets,” zei WGCDR Almenara. “Het maakt nu deel uit van onze zorgplicht, dus het is verplicht terwijl vliegtuigbemanningsleden in opleiding zijn. We trainen hun nek en rug om aan de functie-eisen te voldoen. Het maakt deel uit van de zorgplicht van ACG om ervoor te zorgen dat we het boordpersoneel niet verwonden terwijl ze hun werk doen, voor zover dat redelijkerwijs mogelijk is.

“Voor de rest van het boordpersoneel zijn deze hulpmiddelen beschikbaar voor de leidinggevenden van het squadron om hun risico’s te beheren namens de commandant van ACG. We passen het zo flexibel mogelijk in hun vliegprogramma in.”

Het programma zal niet verplicht zijn voor gekwalificeerd boordpersoneel, maar de naleving zal worden gecontroleerd en als squadronleiders niet voldoen aan de aanbevolen niveaus van naleving en fitnessresultaten, zullen ze moeten uitleggen waarom. In plaats van het programma tot een last te maken, willen de ontwerpers juist een beroep doen op de natuurlijke competitiedrang van het boordpersoneel om ervoor te zorgen dat hun eenheden zich aan de regels houden.

We vertrouwen op onze zeer competitieve gevechtspiloot gemeenschap om het een culturele norm te maken.

 

 

“We zijn afhankelijk van onze zeer competitieve jachtvlieger gemeenschap,” zei WGCDR Almenara. “Er is ook een element van generatiewisseling. Voor al het vliegtuigpersoneel in opleiding is dit nu een deel van hun normale dagelijkse werkroutine. Binnen drie of vier jaar zullen zij 80 procent van de squadrons uitmaken, en dan zal het de culturele norm zijn.”

Een roll-out creëren in de hele RAAF-organisatie

Hoewel Fighter Fit momenteel wordt gefinancierd door ACG, heeft het vroege succes geleid tot aanzienlijke belangstelling om dit model over te nemen, niet alleen in andere onderdelen van ACG en de luchtmacht, maar ook in andere takken van de ADF.

Andere gebieden binnen de luchtmacht die de voordelen van het op DAVID-apparatuur gebaseerde therapieprogramma kunnen overwegen, zijn de gevechtsleiders van 4SQN, de loadmaster-gemeenschap binnen de Air Mobility Group (AMG), en de luchtbewegingsgemeenschap binnen de Combat Support Group van de RAAF. Loadmasters hebben de taak om zware gewichten op te tillen, kabels vast te binden en zich te verplaatsen in kleine ruimtes in het vrachtruim van een transportvliegtuig, vaak tijdens een turbulente vlucht op lage hoogte. “Hun verwondingen zijn anders dan die van snelle straalvliegtuigbemanningen, dus Air Command en AMG kijken of ze dit programma ook op maat kunnen maken voor loadmasters,” zei GPCAPT Hake.

“Loadmasters krijgen veel ‘black and blue’ door het onvaste platform en het tillen en draaien en bewegen. De luchtmacht is momenteel bezig met het ontwikkelen van studies om te proberen hun problemen en hun risico’s te identificeren, en om enkele mitigatiestrategieën te implementeren.”

Het Williamtown-programma is nu uitgerold op RAAF Amberley, en soortgelijke programma’s worden uitgevoerd op Tindal en Pearce. De Williamtown-faciliteit is gevestigd in het hoofdkwartier van 76SQN in de ruimte waar vroeger de oude Hawk-simulatoren stonden. Dit is een centrale locatie op de basis, dus het is de bedoeling dat het daar blijft vanwege de nabijheid van de nieuwe gebouwen van het F-35 squadronhoofdkwartier die aan de overkant van de weg worden gebouwd.

De eerste resultaten zijn zo bemoedigend dat, naarmate het netwerk van gevechtspiloten zich verder verspreidde, sommige geallieerde luchtmachten belangstelling hebben getoond voor het uitvoeren van hun eigen programma.

Samenwerken met bondgenoten om best-practices te delen

” De eerste resultaten zijn zo bemoedigend dat, nu het netwerk van gevechtspiloten zich heeft verspreid, sommige geallieerde luchtmachten belangstelling hebben getoond voor het uitvoeren van hun eigen programma.

“De Canadezen hebben contact met mij opgenomen omdat zij hun probleem hebben gedefinieerd en zij willen heel graag ons programma begrijpen en zien wat zij eruit kunnen halen,’ zei WGCDR Almenara. We hebben ook enige belangstelling van de US Navy gehad. En de RAF wil graag zien wat wij doen nadat wij vorig jaar hun programma hebben bekeken.”

Het is eerlijk om te zeggen dat de implementatie en het runnen van het op apparaten gebaseerde therapieprogramma Fighter Fit echt geld kost, maar de capaciteitsuitbreiding door ervoor te zorgen dat meer gevechtsvliegtuigbemanningen beschikbaar zijn om te vliegen en de potentiële besparingen die het programma kan opleveren in termen van het voorkomen van blessures of zelfs vervroegde pensioneringen kunnen niet worden onderschat.

De kosten zijn een druppel op een gloeiende plaat en zullen een veel groter effect hebben.

 

“Uiteindelijk denk ik niet dat de kosten zo hoog zijn in vergelijking met wat het kost om onze mensen op te leiden om met onze vliegtuigen te vliegen,” zei WGCDR Almenara tot slot. “Het is eigenlijk een vrij bescheiden uitgave, vooral vergeleken met alle andere technische opties die we hadden kunnen onderzoeken. Het is een druppel op een gloeiende plaat in vergelijking en het zal een veel groter effect hebben.”

This article was published in Australian Aviation magazine in September 2018